Fryderyk
Chopin

Właśnie w dworku, w posiadłości hrabiów Skarbków Żelazowej Woli, urodził się Fryderyk Chopin. Kiedy mały Fryderyk miał kilka miesięcy, rodzina przeniosła się do Warszawy, pan Mikołaj został wykładowcą literatury języka francuskiego w Liceum Warszawskim.

Dąbrówka: W roku 1830 Fryderyk grał ostatni raz na koncercie w Warszawie. Nie wiedział wtedy, że nie wróci już do kraju. W listopadzie wybuchło powstanie listopadowe, kompozytor chciał wracać, ale rodzina namówiła go, żeby pozostał za granicą. Fryderyk źle to znosił, tęsknił za tym wszystkim, co mu przypominało rodzinne strony, chciał pomóc Polakom w walce przeciwko zaborcom (wtedy skomponował Etiudę Rewolucyjną, utwór bardzo popularny).

Mieszko: Ta etiuda jest taka, taka waleczna…

Dąbrówka: Chopin umieścił w niej nastroje, jakie targały Polakami, którzy walczyli o wolność oraz tych, którzy byli za granicą.

Mieszko: Myślałem, że tylko Chopin wyjechał…

Dąbrówka: Wyobraź sobie, że za granicami państw zaborczych było bardzo wielu rodaków Fryderyka.

Po upadku powstania listopadowego ponad dziesięć tysięcy osób musiało udać się na emigrację do Francji, Belgii, Anglii, Szwajcarii. Największą grupę stanowiła tzw. Wielka Emigracja, (odegrała dużą rolę w historii Polski), która skupiona była głównie we Francji. Tam można było pisać po polsku, dlatego powstawało bardzo dużo czasopism, książek, wierszy. We Francji tworzyli m.in. Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki.

Mieszko: A Chopin?

Dąbrówka: Muzyka Chopina odgrywała ogromną rolę: podnosiła na duchu emigrantów, przypominała utracony kraj, dawała nadzieję na odzyskanie wolności. Fryderyk Chopin czerpał inspirację z muzyki ludowej, z folkloru, dlatego też jego muzyka była bliska każdemu, kto wyemigrował z kraju, przybliżała po prostu utracone strony rodzinne.

Miłość

Mieszko: Dąbrówko, czy Fryderyk miał żonę?

Dąbrówka: Hm, niestety nie. Miał kilka sympatii, ale nigdy się nie ożenił.

Jego pierwszą sympatią była śliczna Konstancja Gładkowska, potem nawet oświadczył się Marii Wodzińskiej. Miał obiecaną jej rękę na próbę (zgodziła się mama Marysi), ale do ślubu nie doszło - Fryderyk był smutny z tego powodu. Potem na horyzoncie pojawiła się pewna dama - George Sand, która opiekowała się artystą, ale kłótnia doprowadziła do zerwania kontaktów. Pod koniec życia Chopina odwiedzała Delfina Potocka, jego uczennica, która śpiewała bardzo już wtedy choremu kompozytorowi. Opiekowały się nim także  damy ze Szkocji, Jane Stirling z siostrą, które dbały o wątłe zdrowie pianisty.

Mieszko: O! Nie wiedziałem, że Fryderyk miał takie powodzenie u płci przeciwnej. Co im tak imponowało?

Dąbrówka: Wrażliwość, wrażliwość, drogi Mieszku. Poza tym Fryderyk był geniuszem, miał zapewne jakieś genialne sposoby.

Mieszko: A serce?

Dąbrówka: Fryderyk Chopin będąc na emigracji, odmówił zgłoszenia się po paszport w ambasadzie rosyjskiej, dlatego nie mógł już nigdy wrócić do domu rodzinnego. Skazał się w ten sposób na dożywotnią emigrację, ale jego życie pokazuje, jak blisko był związany z krajem, z Polakami.

Fryderyk Chopin zmarł 17 października w 1849 roku, został pochowany na paryskim cmentarzu Pere-Lachaise. Ostatnią wolą czyli życzeniem kompozytora było to, że by po śmierci jego serce wróciło do Warszawy. To życzenie spełniła siostra Ludwika, która z narażeniem życia przewiozła serce Chopina przez granicę austriacko-rosyjską. Serce w urnie zostało wmurowane w filar kościoła św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

Cyprian Kamil Norwid zamieścił taki nekrolog w „Dzienniku Polskim”:

„Rodem Warszawianin, sercem Polak, talentem świata obywatel Fryderyk Chopin, zszedł z tego świata[...].”