Język polski

FONETYKA - nauka zajmująca się dźwiękami mowy ludzkiej - GŁOSKAMI.
Litera - znak gtaficzny
Głoska - pojedynczy dźwięk mowy, dzielimy je: samogłoski i spółgłoski.
Samogłoski - słychać je jako pojedyncze, dźwięczne głoski. W języku polskim wyróżniami ich tylko osiem: A,E,I,O,U Ó, Y oraz dwie samogłoski nosowe Ą,Ę.
Spółgłosek jest ponad dwadzieścia. Niektóre są twarde, inne miękkie, bądź zmiękczone.
B,C,Ć,D,F,G,H,J,K,L,Ł,M,N,Ń,P,R,S,Ś,T,W,Z,Ź, Ż.

Przepis na opowiadanie z dialogiem

Umiesz napisać ciekawe i poprawne opowiadanie? Uruchom wyobraźnię! Swoim wyczynem literackim możesz pochwalić się kolegom. Przyślij to opowiadanie do redakcji. Jeśli zasłuży na opublikowanie, znajdziesz je być może na naszych łamach.

Wstęp – zaczynamy od podania miejsca i czasu akcji…

W pewne słoneczne popołudnie graliśmy z kolegami w piłkę na boisku przed blokiem. Stałem na bramce i nie puściłem dotąd ani jednego gola. Gra szła nam świetnie.

Rozwinięcie – co się działo, co się stało…

Wtem podszedł do nas jakiś starszy pan i zawołał – Chłopcy, gdzie tu jest ulica Kasztanowa numer 5? W tym momencie zagapiłem się i puściłem gola. - Przerwijmy na chwilę – zawołałem do chłopców.

- To jest tam za rogiem, ja tam mieszkam .

Staruszek podziękował i púopatrzył jakoś tak dziwnie.- Ty tam mieszkasz?

- Tak. – staruszek już zaczął mnie irytować. Przez niego puściłem gola, a teraz tracimy czas…

- Długo?

- Od urodzenia.

- A nie znasz przypadkowo pani Jakubowskiej? Irmina, taka blondynka, ładna, teraz pewnie już siwa.

- To przecież twoja babcia – wtrącił się do rozmowy Adam.

- No tak, to rzadkie imię, Irmina. Jednak babcia nie nazywa się Jakubowska tylko Kowalska, ale, chwioleczkę! Chwileczkę! Tak, Jakubowska to panieńskie nazwisko mojej babci. Pan szuka mojej babci?

Teraz wszyscy podeszli bliżej, a staruszek nam się przedstawił: \ Nazywam się Leon Konrad.

- Pan Leon? Ten lotnik? – zdziwiłem się. – Babcia opowiadała o panu.

- Jest może w domu? Mogę ją odwiedzić, tak po latach?

- Chłopaki ja kończę grę. Zaprowadzę tego pana do naszego bloku.

Od śmierci dziadka nikt z dawnych kolegów babci nie odwiedzał. Ustały czwartkowe spotkania przy brydżu. Czuła się dosyć samotnie, rodzice w pracy, ja w szkole, przez cały dzień towarzyszył jej tylko kot. Na pewno się ucieszy z wizyty znajomego z lat młodości. Poprowadziłem pana Leona w stronę klatki schodowej.

Zakończenie – zamknięcie akcji.

Od tego czasu upłynęły dwa lata. Jestem starszy i nie gram tak często w piłkę, częściej za to jeżdżę na rowerze. Pan Leon został moim drugim dziadkiem. I choć i on i babcia powinni się zestarzeć, wydaje się, że są mniej zgarbieni i bardziej fizycznie sprawni niż przed tem. Chodzą na długie spacery. Wieczorem zaś opowiadają ciekawe historie, snują wspomnienia. Tamto spotkanie warte było „puszczonego“ gola!

Jak można inaczej zakończyć?

Pan Leon często odwiedzał babcię. Okazało się, że był rzeczywiście lotnikiem, ale też doskonałym piłkarzem. Nauczył nas wielu sztuczek, techniki i logiki gry w piłkę. Razem z babcią siadali na ławeczce i stali się naszymi najlepszymi kibicami.

Albo:

Nigdy nie zapomnę tego, co działo się później. Babcia od razu poznała pana Leona, choć nie widzieli się kilkadziesiąt lat. Trochę się jakby przestraszyła, zbladła, zawstydziła i nie chciała wpuścić go do środka. Odszedł więc smutny i zadumany. Po raz drugi i ostatní widziałem go na pogrzebie babci. Co ich łączyło i dlaczego babcia nie chciała wznowić tej znajomości nikt z nas już nigdy się nie dowie.

Opowiadanie powinno trzymać czytelnika w napięciu, dobrze jest, gdy kryje się w nim nagły zwrot akcji.

W opowiadaniu z dialogiem przytaczamy rozmowę bohaterów. Wypowiedź każdej z postaci zaczynamy od myślnika. Wtrącenie typu: - powiedział, zapytał, krzyknął, oznajmił, odburknął – oddzielamy z obu stron myślnikami. Gdy po nich zdanie się kończy, myślnik stawiamy, oczywiście, tylko z jednej strony.